ذکر هشتمین جمعه

بسم الله الرحمن الرحیم

مَن کانَ  ِلله، کانَ اللُه لَه

دلم  همیشه پیش توست؛

اما

لحظه هایی که احساس بی پناهی میکنم

بیشتر احساس دل تنگی دارم!

سلطان این دل تویی.

ای هشتمین ذکر خدا!

ای هشتمین ذکر جمعه ی من؛

یا علی ابن موسی الرضا...

***

ذکر چهل و یکم

بسم الله الرحمن الرحیم

مَن کانَ  ِلله، کانَ اللُه لَه

خدایا!

خیلی

آقایی!!!

همین که مثل هیچ کس نیستی،

و هیچ کس هم مثل تو نیست.

همین که مثل خیلی ها نیستی

و خیلی ها شبیه تو نیستند.

همین برایم کافی است...

حقا که

جز تو را در دل جای دادن

ظلم بزرگی است...

نه به تو

که به  دل...

***

ذکر چهلم

بسم الله الرحمن الرحیم

مَن کانَ  ِلله، کانَ اللُه لَه

طبیب عشق مسیحادم است و مشفق لیک

چــــــو درد در تــو نـبــیــنــد کــه را دوا بکنـد؟

ذکر سی و نهم

بسم الله الرحمن الرحیم

مَن کانَ  ِلله، کانَ اللُه لَه

امروز 22 تیر ماه، سالروز وفات

استاد علی صفایی حائری است.

کسی که نشانه ی او بود و برای خودش

دلی را بر نداشت و دل ها را به او پیوند زد.

این طرح دست و پا شکسته هم  به قدر توانم بود.

از کاستی هایش بگذرید...

(برای مشاهده ی اندازه ی اصلی بر روی عکس کلیک کنید)

ذکر سی و هشتم

بسم الله الرحمن الرحیم

مَن کانَ  ِلله، کانَ اللُه لَه

سر قرارم بمانم و دانه های این تسبیح را صوتی باقی بگذارم

به دل خودم هم بیشتر مینشیند.

با تشکر از تذکر دوستان.

***

خوبی هایمان را از خودمان میدانیم،

درحالی که اگر لطف حق نبود مگر امکان خوبی کردن برای ما بود؟!

حالا مشکل اینجاست که خدا هم به رویمان نمی آورد

و ما هر روز طلبکارتر میشویم...

خیلی جالبیم...

ذکر هفتمین جمعه

بسم الله الرحمن الرحیم

مَن کانَ  ِلله، کانَ اللُه لَه

«قَدْ تَری
 یا اِلهی
 فَیْضَ دَمْعِی مِنْ خِیفَتِک...»

همین که میفهمم تو میبینی
برایم کافی است؛
همین که حس میکنم حواست به من هست.
اشک ها وقتی سرازیر میشوند که  دل،
میفهمد که  کوچکتر از اینهاست که برزگی چون تو مهمانش باشد،
اما حضور تو همه ی معادلاتش را بر هم میزند.
این جنس اشک ها را فقط و فقط تو میبینی
همین که میفهمم تو میبینی
برایم کافی است...
***
(دعای 16 / صحیفه سجادیه)

ذکر سی و هفتم

بسم الله الرحمن الرحیم

مَن کانَ  ِلله، کانَ اللُه لَه

«إِلَهِی أَصْبَحْتُ وَ أَمْسَیْتُ عَبْداً دَاخِراً لَکَ،

 لَا أَمْلِکُ لِنَفْسِی نَفْعاً وَ لَا ضَرّاً إِلّا بِکَ،

 أَشْهَدُ بِذَلِکَ عَلَى نَفْسِی»...


صبح هایی که به شب رسیدند،
و شب هایی که به صبح رسیدند
جز ذلت و پستی و سیاهی از من ندیدند.
من که هنوز نفهمیده ام چگونه باید خودم را حساب کنم.
این دلی که باید عرش رحمان باشد
حالا خانه ی شیطان شده است...
و تو نگو که این چنین نیست؛
شادی های این دل، غم های این دل
طراوت و پریشانی اش؛
از کجا سرچشمه میگیرد؟!
مسئله گناهان و بدی ها نیست،
مسئله خوبی هایی است که فکر میکنم خوبی است.
امشب من از نمازهایم، از روزه هایم، از خوش خلقی هایم
توبه میکنم.
بدی ها را که حرفی نیست.
این به ظاهر خوبی ها گرفتارمان میکند.
این تخلف که خانه ای که  قرار بود منزل سلطان شود
حالا به  دشمن جانان اجاره داده ایم، بزرگترین گناه ماست.
و حالا من به این ذلت و خیانت  خود شهادت میدهم!
این دل من،
این تو...

***
(دعای 21 / صحیفه سجادیه)

ذکر سی و ششم

بسم الله الرحمن الرحیم

مَن کانَ  ِلله، کانَ اللُه لَه

«...حَتّى لَا یَشْهَدَ نَهَارُهُ عَلَیْنَا بِغَفْلَةٍ،

وَ لَا لَیْلُهُ بِتَفْرِیطٍ...»

ماه مبارک رمضان مهمان ماست،

مهمانی که ما را مهمان حق کرده است.

خدا کند که امسال مهمان ما، نزد میزبانمان،

به غفلت و تقصیر ما شهادت ندهد.

شب و روزهای ماه مبارک گواهی خواهند داد احوالات ما را...

در این ماه عزیز، برای همه خوبی بخواهیم؛

برای همه...

***

(دعای 45 / صحیفه سجادیه)

ذکر سی و پنجم

بسم الله الرحمن الرحیم

مَن کانَ  ِلله، کانَ اللُه لَه

«جَزَائِی مِنْکَ فِی أَوّلِ مَا عَصَیْتُکَ النّارَ...»

ما اگر خودمان جای خدا بودیم،

خودمان را میبخشیدیم؟!

به خداوندی خدا قسم که با همان اولین گناهمان

حق داشت که رسوایمان کند...

حق داست...

حق داشت...

حق داشت...

اما...

***

(دعای 16 / صحیفه ی سجادیه)

ذکر سی و چهارم

بسم الله الرحمن الرحیم

مَن کانَ  ِلله، کانَ اللُه لَه

چهل روز  معبد چلّه گرفت با  دانه های تسبیح مخصوص خودش.

این آخرین ذکر این چلّه است.

شاید جنس ذکرهای بعدی را  تغییر بدهم.

اما آخرین ذکر  را مثل ذکر اول، متبرک کردم به

نام نامیِ اباعبدالله الحسین(ع)...

این ذکر برای من همیشه روضه است؛

مغز استخوان را میسوزاند این روضه: