ذکر هفتمین جمعه

بسم الله الرحمن الرحیم

مَن کانَ  ِلله، کانَ اللُه لَه

«قَدْ تَری
 یا اِلهی
 فَیْضَ دَمْعِی مِنْ خِیفَتِک...»

همین که میفهمم تو میبینی
برایم کافی است؛
همین که حس میکنم حواست به من هست.
اشک ها وقتی سرازیر میشوند که  دل،
میفهمد که  کوچکتر از اینهاست که برزگی چون تو مهمانش باشد،
اما حضور تو همه ی معادلاتش را بر هم میزند.
این جنس اشک ها را فقط و فقط تو میبینی
همین که میفهمم تو میبینی
برایم کافی است...
***
(دعای 16 / صحیفه سجادیه)

ذکر سی و هفتم

بسم الله الرحمن الرحیم

مَن کانَ  ِلله، کانَ اللُه لَه

«إِلَهِی أَصْبَحْتُ وَ أَمْسَیْتُ عَبْداً دَاخِراً لَکَ،

 لَا أَمْلِکُ لِنَفْسِی نَفْعاً وَ لَا ضَرّاً إِلّا بِکَ،

 أَشْهَدُ بِذَلِکَ عَلَى نَفْسِی»...


صبح هایی که به شب رسیدند،
و شب هایی که به صبح رسیدند
جز ذلت و پستی و سیاهی از من ندیدند.
من که هنوز نفهمیده ام چگونه باید خودم را حساب کنم.
این دلی که باید عرش رحمان باشد
حالا خانه ی شیطان شده است...
و تو نگو که این چنین نیست؛
شادی های این دل، غم های این دل
طراوت و پریشانی اش؛
از کجا سرچشمه میگیرد؟!
مسئله گناهان و بدی ها نیست،
مسئله خوبی هایی است که فکر میکنم خوبی است.
امشب من از نمازهایم، از روزه هایم، از خوش خلقی هایم
توبه میکنم.
بدی ها را که حرفی نیست.
این به ظاهر خوبی ها گرفتارمان میکند.
این تخلف که خانه ای که  قرار بود منزل سلطان شود
حالا به  دشمن جانان اجاره داده ایم، بزرگترین گناه ماست.
و حالا من به این ذلت و خیانت  خود شهادت میدهم!
این دل من،
این تو...

***
(دعای 21 / صحیفه سجادیه)

ذکر سی و ششم

بسم الله الرحمن الرحیم

مَن کانَ  ِلله، کانَ اللُه لَه

«...حَتّى لَا یَشْهَدَ نَهَارُهُ عَلَیْنَا بِغَفْلَةٍ،

وَ لَا لَیْلُهُ بِتَفْرِیطٍ...»

ماه مبارک رمضان مهمان ماست،

مهمانی که ما را مهمان حق کرده است.

خدا کند که امسال مهمان ما، نزد میزبانمان،

به غفلت و تقصیر ما شهادت ندهد.

شب و روزهای ماه مبارک گواهی خواهند داد احوالات ما را...

در این ماه عزیز، برای همه خوبی بخواهیم؛

برای همه...

***

(دعای 45 / صحیفه سجادیه)

ذکر سی و دوم

بسم الله الرحمن الرحیم

مَن کانَ  ِلله، کانَ اللُه لَه

باید چند روزی تمرین سکوت کنم!

گاهی اوقات سکوت هم خودش ذکر است...

اما سکوت  اگر با غیر تو پر شود، ذکر نمیشود

تنها سکوتی ذکر است که تو در آن شنیده شوی... 

ذکر بیست و نهم

بسم الله الرحمن الرحیم

مَن کانَ  ِلله، کانَ اللُه لَه

تنها دارایی ما دعاست؛

دعا یعنی

سنجاق کردن هیچ به بینهایت

ضرب کردن ناچیز در بینهایت

دعا یعنی بینهایت شدن با  وصل شدن به بینهایت...

پ.ن:

این ذکر _استثناً_ دارای مخاطب خاص است؛
***امیدوارم توانسته باشم اندک کمکی تقدیمتان کرده باشم***