مَن کانَ ِلله، کانَ اللُه لَه
حسرت،
حسرت،
حسرت؛
سوزاننده ترین آتش،
سخت ترین عذاب ها.
چه کنم با این حسرت دوری از تو...
خدایا!
این آتش حسرت فقط با همنشینی با تو
آرام میگیرد...
«یَا جَلِیسَ الذّاکِرینَ»
امشب بیا و همنشین من باش.
امشب خیلی هوایت را کرده ام...
***
مَن کانَ ِلله، کانَ اللُه لَه
یک روزی هم خواهد رسید که در محضر حق
بگویم:
«خدا جان!
لطفا پرونده ام را باز نکن!
بوی گندش تمام محشر را میگیرد...»
***
امان از روز حسرت...
روزی که واقعیت ها برای انسان آشکار خواهد شد؛
روزی که میفهمیم تمام هستیمان را به باد داده ایم
و در ازایش دو تکه کاکائو گرفته ایم...
روزی که میفهمیم که مائی که باید بار ها را به دوش میکشیدیم،
بار خودمان را هم حمل نکرده ایم...
خدا شاهد است که برای عذاب ما
همین "حسرت" کافی است...
دیگر نیاز به آتش دوزخ نیست،
آتش حسرت از تمام آتش ها سوزاننده تر است.
***