مَن کانَ ِلله، کانَ اللُه لَه
نانی که در سفره ی ما گندید و دور افتاد؛
شاید سهم همسایه ای بود که گرسنه سر به بالین گذاشت...
پولی که در حساب ما خاک میخورد؛
شاید سهم جهیزیه ای است که مانع از ازدواج دو جوان شده...
کلمه ای که بر لسان ما جاری نشد؛
شاید رزقِ فکر کسی است که باید از منجلابی بیرون می آمد...
این راه را
مستانه باید رفت...
***
سخنی از استاد علی صفایی حائری: