یادداشت امیر مهدی ژوله:
من ﻣﺮﺗﻀﻲ ﭘﺎﺷﺎﻳﻲ ﺭﻭ ﻧﻤﻴﺸﻨﺎﺧﺘﻢ. ﻧﻪ ﺍﺯ ﻧﺰﺩﻳﻚ،ﻧﻪ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ. ﻧﻪ
ﺍﻟﺒﻮﻣﺶ ﺭﻭ ﻣﻴﺨﺮﻳﺪﻡ ﻧﻪ ﺑﺎ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺍﺵ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ،
ﻣﻦ ﻭﻟﻲ ﺳﺮﻃﺎﻥ ﺭﻭ ﻣﻴﺸﻨﺎﺳﻢ،ﻫﺠﻮﻡ ﺑﻲ ﺭﺣﻢ ﻭﺑﻲ ﺍﻣﺎﻥ ﻭ
ﺧﺎﻧﻤﺎﻥ ﺑﺮﻧﺪﺍﺯﺵ ﺭﻭ ﻟﻤﺲ ﻛﺮﺩﻡ.ﺩﻳﺪﻡ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﭼﻄﻮﺭ ﻫﺮﻛﺴﻲ
ﺭﻭ ﻣﻴﺒﻴﻨﻲ ،ﺩﻭﺳﺘﻲ ﺍﺷﻨﺎﻳﻲ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺍﻱ ﻓﺎﻣﻴﻠﻲ ﻳﺎ ﻋﺰﻳﺰﻱ ﺩﺍﺭﻩ
ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﺮﻃﺎﻥ ﺩﺭﮔﻴﺮ ﻳﻪ ﺟﺪﺍﻝ ﻧﺎﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﺎﺷﻪ.ﺳﺮﻃﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺩﻩ
ﺳﺎﻝ ﭘﻴﺶ ﻛﻤﺘﺮ ﻣﻴﺸﻨﻴﺪﻡ ﻭ ﻣﻴﺪﻳﺪﻳﻢ ﻭ ﺍﺯﺵ ﻣﻴﺪﻭﻧﺴﺘﻴﻢ ﺣﺎﻻ
ﻧﻘﻞ ﻫﺮ ﺟﻤﻊ ﻭ ﻣﺤﻔﻠﻲ ﺷﺪﻩ.
ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻡ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﻭﻥ ﻧﺎﺯﻧﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ،ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ
ﺗﻤﻮﻡ ﺷﺪ،ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ ﺣﻴﻒ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻨﺪ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ
ﻧﺎﺯﻧﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺮﻃﺎﻧﻬﺎ ﺣﻴﻒ ﻭﻣﻴﻞ ﻣﻴﺸﻦ،ﺑﻴﺎﻳﻢ
ﺍﺯ ﺗﺴﻠﻴﺖ ﻫﺎ ﺭﻭﺿﻪ ﺧﻮﻧﺪﻥ ﻫﺎ ﻭ ﻫﺮﻛﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺮﺗﻀﻲ ﺭﻭ
ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺮﻧﺪﻩ ﺳﺖ ﺑﮕﺬﺭﻳﻢ ﻭ ﻳﻪ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻨﻴﻢ ...
ﻣﺜﻼ ﻳﻪ ﻛﻤﭙﻴﻨﻲ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺑﺸﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﻴﺸﮕﻴﺮﻱ ﺍﺯ ﺳﺮﻃﺎﻥ . ﺑﻌﺪ ﻫﻤﻪ
ﻓﺸﺎﺭ ﺑﻴﺎﺭﻥ ﺑﻪ ﻭﺯﺍﺭﺕ ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻣﺤﻴﻂ ﺯﻳﺴﺖ ﺑﻪ
ﻫﺮﺟﺎ ﻛﻪ ﻣﺸﺨﺺ ﺷﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﻳﻦ ﺷﻴﻮﻉ ﻫﻮﻟﻨﺎﻙ ﺳﺮﻃﺎﻥ ﺗﻮ ﺍﻳﻦ
ﺳﺎﻟﻬﺎ،ﻛﺪﻭﻡ ﺍﻟﻮﺩﮔﻲ،ﻛﺪﻭﻡ ﺧﻮﺭﺍﻙ،ﻛﺪﻭﻡ ﺍﺏ ،ﻛﺪﻭﻡ
ﭘﺎﺭﺍﺯﻳﺖ ،ﻛﺪﻭﻡ ﻛﻮﻓﺘﻴﻪ؟؟؟؟ﺑﻌﺪ ﻫﻤﻪ ﻭﺍﺳﺘﻴﻢ ﭘﺎﺵ ﺗﺎ
ﺍﺧﺮﺵ . ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻣﻮﻥ ﺩﻭﺳﺘﺎﻣﻮن.مرتضی ها و بچه ها ...بچه ها...!
**********
پ.ن: دوستایی که میتونن کاری بکنن یا صداشون به جایی میرسه و... لطف کنن
اگه کاری از دستشون برمیاد یا میتونن یه کمپینی چیزی راه بندازن بسم الله!
بنده هم با نظر امیر مهدی ژوله خیلی خیلی موافقم که باید یه کاری کرد!
اما مثه خیلیا نمیدونم از کجا باید شروع کرد و چیکار باید کرد!
پس اگه از دوستان کسی طرحی، نظری، چیزی به ذهنش میرسه
لطف کنه بنده رو هم بی اطلاع نذاره! حتما همراه خواهم بود!
ممنون