ذکر سی و یکم

بسم الله الرحمن الرحیم

مَن کانَ  ِلله، کانَ اللُه لَه

آنچه که باید باشم،

با آنچه که هستم.

آن قدرت و وسعتی که باید داشته باشم،

با  این ذلت و ضعفی  که دارم.

اینها را که مقایسه میکنم.

خیلی شرمنده ات میشوم...

من هنوز از پس خودم بر نیامده ام و میوه  و سایه ای ندارم

تا دیگران را مهمان سایه و ثمره ی خود کنم...

چه بگویم که همه درد است

درد را نمیشود فریاد زد

درد را باید تحمل کرد تا وسعت ها را در قلب ایجاد کند

این است معنای واقعی آرامش..

آرامشی که در دل طوفان هاست؛
«إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْرًا»