ذکر چهل و پنجم

بسم الله الرحمن الرحیم

مَن کانَ  ِلله، کانَ اللُه لَه

تا به حال به این فکر کرده اید

که چرا ما در شرایط متفاوت

حالت های  متفاوت داریم؟!

کمی عمیق شویم، میفهمیم

که اینطور بودن خیلی نامردی است.

مثلا وقتی دنیا به کاممان است خیلی خدا را دوست داریم

و قربان صدقه اش میرویم.

اما

تا  اینکه  کمی سخت میگذرد برایمان

از او روی میگیریم و "خدایا چرا من؟" می گوییم.

کسی نیست بِمان بگوید:

با معرفت!

چرا تا دیروز که جیبت پر بود، تنت سالم بود و... نمیگفتی

"خدایا چرا من؟"

حالا که جیبت خالی شده و تنت بیمار شده و...

میگویی "خدایا چرا من؟".

این دورویی ما در  روابطمان با او

خیلی  بی آبرویی میخواهد.

خیلی نامردیم

خیلی بی معرفتیم...

ما خدا را تا جایی دوست داریم که

جیبمان را پُر کند

و شرایط را آسان کند...

اگر غیر از این شود طلبکار میشویم...

***